☂☃❤دنیای زیبای قاصدک ها❤☃☂
::::::::: چرا بگیم فرار مغزها بگیم فرار غمها ، بگیمو بخندیمو شادی کنیم متفاوت باشیم کنار هم خوش باشیم☂☃❤دنیای زیبای قاصدک ها❤☃☂
::::::::: چرا بگیم فرار مغزها بگیم فرار غمها ، بگیمو بخندیمو شادی کنیم متفاوت باشیم کنار هم خوش باشیمافسانه هستی
گذشت افسانه ی این عمر کوتاه ، نشد کس از دل تنگ من آگاه
تو را همراه می دانستم افسوس ، تو هم بودی رفیق نیمه ی راه
تا دیار نیستی راهی نمانده ، در سرای سینه جز آهی نمانده
حاصلی از عمر کوتاهی نمانده
به دریای طوفانی زندگانی ، شکسته چرا زورق مهربانی
در این شهر سر تا به دامن خموشی ، بیا مردم از دوری مهربانی
خدایا فراموشیم ده ، لب بسته خاموشیم ده
چه حاصل ز هشیاری دل ، تو مستی تو مدهوشیم ده
خدایا چه می شد که دستی ، ز من این محبت بگیرد
دل با همه مهربونم ، در این سینه روزی بمیرد
شناسنامه
منم و یک شناسنامه یک شناسنامه کهنه
یک چندتا کاغذ پاره پای اسم بی ستاره
همینه مدرک بودن یک اسم خالی و تنها
بعد عمری خونه ساختن بشی آواره دنیا
منم و تو که مثل من ساده غربت نشینیم
توی این جنگل آهن خودتو تنها می بینی
ماییم و یادگاری ها چند تا عکس و ساک پاره
باز از اوج به صفر رسیدن خنده دار نیست گریه داره
میدونم که کوه غمها رو دلت سنگینی داره
میدونم که غم شهرت تو را آروم نمیذاره
اما هیچ وقت خیلی دیر نیست ما هنوز هم همصداییم
واسه داشنت ایرون دست به دامن خداییم
گل گندم
بوی خاک و بوی نون و بوی گندم ، دوباره پرسه زدن میون مردم
دوباره توپ بازی رفتن ، خدمت سربازی رفتن
دوباره موهارو بافتن ، قصه از مادر شنفتن
چه خوبه با بچه ها تا قله رفتن ، گرد و خاک از صورت آفتاب گرفتن
چه خوبه این آسمونو آبی کردن ، اون روزای برفی رو آفتابی کردن
دوباره تو بار مرمر ، خوندن تهران مصور
مردی بر سر دوراهی ، سالهای بی پناهی
دوباره یه حوض سنگی ، ماهی های رنگی رنگی
از تو اون کلاه فرنگی ، آسمون به اون قشنگی
خاک
اونجا که خاکش خاک خودم بود ، دیدی که راه رسید به بن بست
اونجا که هستم آروم ندارم ، بازم باید بار سفر بست
عجب چیزایی دادم از دست ، همیشه داغشون به دل هست
خدا جون آی خدا جون
منو انقدر ندوون ، اینجا و اونجا نکشون
باز اگه راهم بشه بن بست ، هستیمو یک جا میدم از دست
خدا جون بسه دیگه ، ما شدیم خسته دیگه
نذار بپوسیم ، تو شهر غربت
آی خدا جون کاش خونمون ، باز بشه راهش واسمون
به درد غربت ، نکردیم عادت
رفتی و نموندی
اسم تو بوی گل بود ، مثل کلام هر روز ، صبح و سلام هر روز
هوای تازه بودی ، به من که می رسیدی
تو بودی عشق نابم ، سوالم و جوابم ، تعبیر خوب خوابم
آب شدی و پریدی ، خواب مرا ندیدی
زمین جوانه میشد ، چشمت روانه میشد ، هوا ترانه میشد
نفس که می کشیدی ، به من که می رسیدی
با تو اگر نمی‌شد ، شبی سحر نمی‌شد ، وقت سفر نمی‌شد
رفتی و دل بریدی ، نموندی و ندیدی
در انتهای دریا ، جزیره بودم اما ، تو از تمام دنیا
به داد من رسیدی ، به داد من رسیدی
چه قصه‌هایی داشتم ، اگر که می شنیدی ، چه خوابی دیده بودم
خواب مرا ندیدی ،از چشم من پریدی
دچار باور شدم ، به رنگ دیگر شدم ، بد شدی بدتر شدم
پر زدی و پریدی ، پر زدی و پریدی
چه خوابی و خیالی ، چه رویای محالی ، برای فردا داشتم
نموندی و ندیدی ، نموندی و ندیدی
سفرنامه
سفری را کردم آغاز ، که همه خوف و خطر بود
هر قدم غم ، هر نفس درد ، قصه ی تلخ سفر بود
با تمام خستگی ها ، با همه سختی گذشتم
هر چی بود و هر چه دیدم در سفرنامه نوشتم
قلمم پاهای خسته ، دفترم طومار جاده
راه را می نوشتم خط به خط پای پیاده
نیمه راه اما به زخمه کهنه جاده رسیدم
در شکاف سینه راه به دو راهی تن کشیدم
از سوال و خستگی پر بسته راهم از پس و پیش
مانده در بن بست تقدیر در بلا تکلیفی خویش
از میان این دو راهی ، راه من اکنون کدام است
یاریم کن آه ای عشق ، تا نمیرم من به بن بست
مثل شمع نیمه جون
مثل شمع نیمه‌جون ، داره می‌سوزه تنم
کسی باور نداره ، این تن خسته منم
خیره مونده به افق ، چشم انتظار من
هم‌زبون شعله‌هاست ، داد من ، هوار من
قصه زندگی من ، قصه ماه و پلنگ
قصه رفتن و موندن ، قصه شیشه و سنگ
شب به پایان نرسونده ، شعله آخر من
صبح صادق ندمیده ، روی خاکستر من
شعله از سرم گذشت ، آشنایی نرسید
قطره قطره شد تنم ، در فضای شب چکید
هرچه گفتم نشنید ، کسی جز سایه من
تو که با من می‌میری ، سایه فریادی بزن
بی‌صدا سوختم و ساختم ، در دل این شب درد
از تنم چیزی نمونده ، غیر خاکستر سرد
غیرتم می‌کُشد اما ، روشنی‌بخش شبم
می‌رسم به صبح صادق ، با همه تاب و تبم
مثل شمع نیمه جون ، لحظه لحظه جون به لب
داره می‌سوزه تنم ، بی‌صدا در دل شب
اوج التهاب من ، آخرین لحظه شب
پیک صبح شب‌شکن ، می‌رسه خنده به لب
تا شب از پا ننشست ، صبح صادق ندمید
تنم آسوده نشد ، تا به آخر نرسید
بهار من گذشته شاید
چرا تو جلوه ساز این بهار من نمی شوی
چه بوده آن گناه من که یار من نمی شوی
بهار من گذشته شاید
شکوفه ی جمال تو ، شکفته در خیال من
چرا نمی کنی نظر ، به زردی جمال من
بهار من گذشته شاید
تو را چه حاجت نشانه من
تویی که پا نمی نهی به خانه من
چه بهتر آن که نشنوی ترانه من
نه قاصدی که از من آرد ، گهی به سوی تو سلامی
نه رهگذاری از تو آرد ، گهی برای من پیامی
بهار من گذشته شاید
غمت چو کوهی به شانه ی من
ولی تو بی غم از غم شبانه ی من
چو نشنوی فغان عاشقانه ی من
خدا تو را از من نگیرد ، ندیدم از تو گر چه خیری
به یاد عمر رفته گریم ، کنون که شمع بزم غیری
بهار من گذشته شاید
زخم
حس داشتنت یه آن بود ، عمر یک لحظه ی کوتاه
عمر کوتاه یه لبخند ، فرصت یک نفس و آه
اگه صد سال تو رو داشتم ، برام انگار یه نفس بود
با تو آسمون و داشتم ، اگه خونه ام یه قفس بود
لحظه های بودنه تو ، اگه زود بود یا اگه دیر
معنی یه لحظه می داد ، لحظه ی عبور یک تیر
بودنت شروع یک زخم ، از عبور لحظه ها بود
زخم دوست داشتنی من ، واسه مرگ بی صدا بود
حس از دست دادن تو ، حس از دست رفتنم بود
لحظه ی سوزش این زخم ، سردی مرگ تو تنم بود
وقت خوب داشتن تو ، هر چی بود زیاد یا کم بود
عمر من بود که تموم شد ، یه نفس بود و یه دم بود
صدای بارون
ای گل آلوده گل من ، ای تن آلوده ی دل پاک
دل تو قبله ی این دل ، تن تو ارزونی خاک
بوی موهات زیر بارون ، بوی گندم زار نمناک
بوی شوره زار خیس ، بوی خیس تن خاک
جاده های مهربونی ، رگای آبی دستات
غم بارون غروب ، ته چشمات تو صدات
قلب تو شهر گل یاس ، دست تو بازار خوبی
اشک تو بارون روی ، مرمر دیوار خوبی
ای گل آلوده گل من ، ای تن آلوده ی دل پاک
دل تو قبله ی این دل ، تن تو ارزونی خاک
یاد بارون و تن تو ، یاد بارون و تن خاک
بوی گل تو شوره زار ، بوی خیس تن خاک
همیشه صدای بارون ، صدای پای تو بوده
همدم تنهایی هام ، قصه های تو بوده
وقتی که بارون می باره ، تو رو یاد من میاره
یاد گلبرگای خیست ، روی خاک شوره زاره
هراس
گریه هام کوه صبور و می شکنه ، گریه ی مرد غرورو می شکنه
می دونم از منو دل ، دل می کنی ، وای می دونم
دیگه شب ها غزلای کوچه باغی می خونم
وای می دونم ، غم می مونه ، من می مونم
گریه هام کوه صبور و می شکنه ، گریه ی مرد غرورو می شکنه
رنگ تنهایی دل ، بی تو همرنگ هراس
هیزم دورخ من ، بی تو نیلوفر و یاس
دیگه با من به بهار ، نه شکفتن نه غرور
می میره قوی سفید ، روی دریاچه ی دور
گریه هام کوه صبور و می شکنه ، گریه ی مرد غرورو می شکنه
می دونم مثل شهاب ، تو یه شب پر می زنی
با گریزت به دلم ، زخم خنجر می زنی
دیگه در غربت شب ، صدای گریه می یاد
یه طرف گریه ی من ، یه طرف ناله ی باد
گریه هام کوه صبور و می شکنه ، گریه ی مرد غرورو می شکنه
چشمهای تو
من نگاهتو می خواستم که قشنگ ترین غزل بود
صحبت از فاجعه ی عشق با من از روز ازل بود
من یه عاشق غریبم با دلی خون و شکسته
اشک من اشک غروبه رو تن پیچک خسته
آخ که چشمات چه قشنگ بود با غزل های نگاهت
آب می شد دلی که سنگ بود
آخ که چشمات چه قشنگ بود
چه قشنگ بود حرف چشمات با نگاه عاشق من
کاش می موند همیشه باقی لحظه های با تو بودن
دیگه بی تو همیشه فکر رفتن رو دارم
اگه امروز بمونم واسه فردا چی دارم
پس چرا باید بمونم من که تو سینه یه آهم
پس چرا باید بمونم من که تو رنگا سیاهم
حالا من خسته از این راه می کَنم قلبمو از جا
شاید این قصه ی کوتاه سهم من بوده تو دنیا
یوسف کنعان
یوسفم بستم دگر بار سفر ، یوسفم کنعان نمیخواهم دگر
بر ذلیخایی دگر دل داده ام ، از هوای عشق تو افتاده ام
از هوای عشق تو افتاده ام
در دل افسانه ها جانانه ام را یافتم ، آتشی بودم من و پروانه ام را یافتم
ای که از ما دل بریدی و به دنیا باختی ، رفتی و با رفتنت دنیای ما را ساختی
ای خدای دل ببین اکنون به کفر افتاده ام ، من ذلیخایی دگر را در دلم جا داده ام
با من عاشق تو بد کردی ز یادم میرود ، من دعا کردم خدا هم از گناهت بگذرد
من دعا کردم خدا هم از گناهت بگذرد
میروم در قعر چاهی من سفر ، تا نماند از من یوسف خبر
من به عشق روشنایی می روم ، من بدنبال رهایی میروم
من بدنبال رهایی میروم
تو هنوز اندر غم و اندر خم یک کوچه ای
من هزاران کوره راه و راه را طی کرده ام
از حقیقت می گریزی و زمن بیگانه ای
من بدنبال حقیقیت چاه را طی کرده ام
آنقدر آسان نبود گر تو حقیقیت داشتی
عاشقی بودم من و دیوانه ام پنداشتی
یوسفم من عاقبت از عشق کنعان سوختم
زندگی دادم بسی تا درس عشق آموختم
یک شبه
با یاد عزیزانم ، این قوم پریشانم
با زخم تن و جانم ، می آیم و گریانم
از خانه ویرانم ، با حسرت پنهانم
می آیم و میدانم ، من یک شبه مهمانم
گر یوسف تردیدی ، در حسرت کنعانم
گر هم نفس یعقوب ، آن پیر پریشانم
تا من همه پیراهن ، بر زخم دو چشمانم
در دایره ی حسرت ، میچرخم و میخوانم
من یک شبه مهمانم
ای هم نفست خورشید ، در ظلمت این تبعید
ای مرحم تو امید ، بر زخم تن و جانم
ای دست تو آسایش ، ای پاسخ هر خواهش
تو ساحل آرامش ، من موج پریشانم
آهنگ سفر کردم ، رو سوی تو آوردم
اما دل من آنجاست ، در جمع عزیزانم
بر من تو ببخش ای یار ، ای بخشش تو بسیار
شاید دگر این دیدار ، هرگز نشود تکرار
آهنگ سفر کردم ، رو سوی تو آوردم
اما دل من آنجاست ، در جمع عزیزانم
آمـــدی
آمدی ای نازنین رفته ام باز آمدی
بار دیگر با دل بیگانه دم ساز آمدی
بعد تو مشت فریب کنج قفس ماند از دلم
ای پرستویی که با این شوق بی پرواز آمدی
رفتی و من ماندم و تنهایی و پایان عشق
بعد عمری عشق من بهتر از آغاز آمدی
آه ای تمام هستی من ...
رفتی و تنهای تنهام ، مردم از بی همزبانی
رفتی و بعد تو من ، همچنان خاکستری
مانده بعد از کاروانی ، بعد آن فرزانه گی ها
گمشدم در بی نشانی ، آمدم من کوه به کو
خسته و بی آرزو ، همچنان بوی خزانی
آمدی تا آنکه باشی با من ، بعد عمری تک ها
چشم تو همچون ستاره تا رفت ، در سکوت شبها
ای که بودی سایه من عمری ، در شب مستی ها
تا ابد باید بمانی با من ، بعد از این در دنیا