وقتی که باز صدای آب می پیچه توی کوچه‌ها
پُرمیشه از عطر گل انگار تمومِ دنیا
میشکُفه غنچه گلی در آرزوی زندگی
براش همین کافیه که بهش بگن تو خوشگلی !
نگاهِ گل به آسمون ، یه دَم کنارش ننشست
به بوته خار دم دست دلش رو یک نفس نَبَست
یه روز یکی دید گلَ رو ، خواست بچینه تاج سرُ
تیزی تیغ ها رو که دید عقلش بهش گفت که نرو
گُلِ به خار گفت که چرا نمیشی از من تو جدا
برو میخوام تنها باشم ، تو خیلی زشتی به خدا !
یه صبح سرد خیلی زود ، بوته خار اونجا نبود
باهمه عشقی که داشت ، با دلی که شکسته بود
چشمای گل یه وقتی دید که دستی اونو از شاخه چید
نگاهِ گل هر جا که گشت بوته خاری رو ندید !
چی شد ؟! چرا این راه به سراب است ؟!
این همه خام و سست و خراب است !