(¯`°منو توست°´¯)

نشود فاش کسی آنچه میان منو توست
تا اشارات نظر نامه رسانِ منوتوست
گوش کن با لبِ خاموش سخن می گویم
پاسخم دِه به نگاهی که زبانِ منو توست
روزگاری شد و کَس مَرد رَه عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگرانِ منو توست
گرچه در خلوت راز دلِ ما کَس نرسید
همه جا زمزمهء عشقِ نهانِ منو توست
این همه قصهء فردوس و تمنای بهشت
گفتگویی ز خیالو ز جهان منو توست
نقش ما بگو ننگارند به دیباچهء عقل
هر کجا نامهء عشق است نشانِ منو توست
سایه ز آتشکدهء ماست فروغِ مَهُ  مِهر
وای از این آتشِ روشن که به جانِ منو توست