افسانه هستی

گذشت افسانه ی این عمر کوتاه ، نشد کس از دل تنگ من آگاه
تو را همراه می دانستم افسوس ، تو هم بودی رفیق نیمه ی راه
تا دیار نیستی راهی نمانده  ، در سرای سینه جز آهی نمانده
حاصلی از عمر کوتاهی نمانده

                 به دریای طوفانی زندگانی ، شکسته چرا زورق مهربانی
                 در این شهر سر تا به دامن خموشی ، بیا مردم از دوری مهربانی
                 خدایا فراموشیم ده ، لب بسته خاموشیم ده
                 چه حاصل ز هشیاری دل ، تو مستی تو مدهوشیم ده

                                  خدایا چه می شد که دستی ، ز من این محبت بگیرد
                                  دل با همه مهربونم ، در این سینه روزی بمیرد